بررسی عملکرد رویشی جمعیت های مختلف گز شاهی در اراضی شور و قلیا

گز شاهی (tamarix aphylla l. یا tamarix articulata vahl.) گونه ای سریع الرشد و مقاوم به شوری است که علاوه بر استفاده های رایج در طرحهای بیابان زدایی و تثبیت شن به عنوان گزینه ای مناسب به منظور زراعت چوب در اراضی بیابانی و نیمه بیابانی جنوب کشور مطرح می باشد. این تحقیق به منظور بررسی امکان توسعه کشت این گونه در اراضی شور و قلیای حاشیه کویر مرکزی ایران بر روی نهالهای 6 جمعیت گز شاهی از استانهای سیستان و بلوچستان (شهرستانهای زاهدان، زهک)، یزد (شهرستان یزد)، قم (شهرستان قم)، اصفهان (شهرستان کاشان) و سمنان (شهرستان گرمسار) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در ایستگاه تحقیقات بیابان گرمسار انجام شد. آماربرداری از نهالها در ابتدا و انتهای سال 1391 انجام شده و شامل مشخصه های جوانه زنی، زنده مانی، تعداد جست، قطر یقه قطورترین جست، ارتفاع و شادابی تاج بود. نتایج نشان داد که به رغم برتری نسبی جمعیت های گرمسار و قم هیچ تفاوت معنی داری در مشخصه های مزبور میان جمعیت های مختلف وجود ندارد و تمام جمعیت ها از این لحاظ از عملکردی متوسط برخوردارند. با توجه به میزان زنده مانی و رویش نهالهای تولیدی می توان گفت که کاشت و پرورش گونه گز شاهی در اراضی شور و قلیا و مناطق دارای زمستانهای سرد حاشیه کویر مرکزی ایران به عنوان گونه ای مناسب برای زراعت چوب توجیه پذیر بوده و در این راستا استفاده از پایه های دست کاشت موجود در این مناطق از اولویت بیشتری برخوردار است.